صد و سومین روز گریزها!

ما ابزار تحقیر بتها هستیم! گرداننده اوست!

صد و سه چهار روز از کوچ اجباری اما سبز خانواده ما می گذرد. امشب هم به لطف خدا در صدوسومین روز مهاجرت سبزمان، در برنامه تفسیرخبر صدای آمریکا با شما خواهم بود.هفته قبل از کنار یک بستنی فروشی مصاحبه کردم و تا ساعت 12 شب بدنبال پیدا کردن جایی برای اقامت شبانه مان گشتیم. خصلت این مبارزه مخفی در همین است که لحظه ای از خطر دور نیستیم و فقط بودنمان، نوعی تحقیر دشمن و نوعی حمله است. در طول این مدت، سواد امنیتی خانواده بسیار بالا رفته و با انواع هشدارباش هایی که از دوستان ناشناس و دلسوز دریافت کرده و می کنیم، انواع روشهای ردیابی تلفن یا شنود خطوط خارجی و روشهای پلیسی را آموخته ایم و با خطری که هفته قبل از بیخ گوشمان گذشت و ناچار شدم با پای زخمی محل را ترک کنیم، «شش بار» از یک قدمی خطر مطلق گریخته ایم. با این همه، عجیب به عهد خدا با «مهاجرین» باور آورده ایم. خدای آزاده و صمیمی مان که ضد ولایت فقیه و شرک است. آن خدای حافظ، وعده داده اگر در راه درستی و حقیقت از خانه و کاشانه و شهرتان مهاجرت کنید، شما را کفایت خواهد کرد. کفایت یعنی اقناع، راضی و تأمین کردن! و این وعده خدای ما بدجور درست است! خدای ما در عمل به این وعده اش، اینقدر درست و دقیق است که آدم حسرت می خورد چرا زودتر پیله وابسنگی هایش را ندریده و چرا زودتر به مهاجرت تن نداده است؟ این وعده خدا هم برای تأمین معاش مهاجران درست است، هم در تأمین رضایت روحی بچه ها و هم در تأثیر کلام من بی اثر! آن خدا که دوست بزرگ و صمیمی ماست، همه اسباب آرامش را برای مایی که زیر چادر می خوابیم یا بظاهر دربدر هستیم مهیا کرده است. دردها و زخمها را خودش از سر ما می گذراند و بارها ما را تیمار کرده است. این را به خداوندم مدیون هستم که از لطفهایش بگویم. هرچند او به سخنان من کمترین احتیاجی ندارد، اما شایسته ترین است برای تکریم و تعظیم. وای بر آنها که چنین خدای ماه و باحالی را رها می کنند و بر خداهای زمینی متفرعن و مستکبری مثل آیت الله خامنه ای تعظیم می کنند. خدایان کوچک و حقیری که حتی بندگان سرسپرده اش، آنها را دوست ندارند و فقط وابسته به ثروتهای آن خدایان کوچک هستند که آنها را هم از تاراج یک ملت بی پناه بدست آورده اند!

امشب صدای این برادر کوچک شما، «ادامه تحقیر» تشکیلات و دستگاه عریض و طویل امنیتی و اطلاعاتی این نظام «ولایت سلطانی فقیه» است. من کمترین، فقط ابزار این تحقیر هستم و گرداننده این بازی تمسخر و تحقیر بتهای زمینی، همان خدایی است که صمیمی است، خودمانی است و می شود با زبان یک «شبان» با او عشق بازی کرد و دستک و پایکش را بوسید و تا ابد بنده حقیقتش بود. همان خدایی که چشمان ندا به او خیره شد و سهراب جوان را برای مصمم کرد در راه حق جان دهد. همان خدایی که حسرت را از دل پسرم زدوده و او لحظه ای از کنکور و از دست دادن دانشگاه و آینده اش، بیمناک نیست! خدایی که منشأ آرامش ماست، تسکین دردهای ماست و با اینکه شدیدا" بنده بدی برایش بوده و هستم، اما عجیب جوانمرد و مهربان است. بر آستانش سجده می کنم و به شیوه خودم، بندگی اش می کنم که او به راستی بزرگترین است.یاحق!

پی نوشت: از همدردی و دلسوزی شما عزیزان بی نهایت ممنونم و بازهم از عدم امکان پاسخگویی به پیامهای شما و ایمیلهای تان عذر می خواهم. و در پاسخ به کسانی که می خواهند از جزئیات سفرهای ما بیشتر بدانند، می گویم که تا در این سرزمین هستیم، جزئیات بیشتر فقط موجب خطرات بیشتر برای ما خواهد بود. اما به محض احساس اطمینان، خاطرات این تحقیر صد و چند روزه را برایتان خواهم نوشت.