صداي پايش شنيده مي شود...

دنياي ما به بزرگي هدفمان است؛ آزادي!

از پشت پنجره اتاق بسيار كوچكمان در هتلي در حومه پاريس، ريزش برف را تماشا مي كنم. هوا بايد 4 درجه زير صفر باشد. سوز استخوان سوزي دارد. به تازگي از فاصله 12 ايستگاه اتوبوس به هتل رسيده ام. رفته بودم جايي تا ايميلها و وبلاگ و فيس بوك را چك كنم. هنوز يخ استخوانهايم باز نشده، هنوز سردم است.

عده اي از مخاطبان كه از شرايط من خبر ندارند، مي پرسند چرا كم كار شده اي؟ چرا كمتر مي نويسي؟ شايد آنها نمي دانند براي كارهاي اقامتي و بيمه و استقرار بايد چه مراحل پيچ در پيچي را گذراند! اما همين انتظاري كه خوانندگان خوبم دارند هم براي من شيرين است. تمام اين روزهاي سخت، ما را سرسخت تر مي كند. زيرا آموخته ام كه هر سختي، اگر ما را نكشد، قوي ترمان خواهد كرد.

هتل ما اينترنت ندارد! شايد تنها هتل در كل اروپا باشد كه مهمانانش از اينترنت محروم هستند. اتاقي است سه در چهار متر با يك حمام كوچك يك متري! اگر استاندارد راه نروي، دائم بايد سر و كله و دست و پايت بخورد اينطرف و آنطرف! تمام كف اتاق را سه تختخواب پوشانده و جز باريكه راهي كه از وسط تختها مي گذرد، مجبوري دائم روي تخت بنشيني و ولو باشي يا ايستاده بروي پشت پنجره تا از كمردرد در امان بماني. فنرهاي خوشخواب تختها براي درد كمرم خوب نيستند.

براي رفتن به پاريس بايد دو اتوبوس و يك خط متروي سي دقيقه اي سوار شوي و برگشتن هم مكافات است. فرانسه كشور گراني است و بخصوص بعد از تبديل واحد پولي "فرانك" به "يورو" قيمتها ناگهان دهها برابر شده اند. بليط اتوبوس نزديك دو هزارتومان است، مترو همينطور، يك ساندويچ كوچك نزديك شش هزار تومان و يك نوشابه نزديك دو هزار تومان! البته شهروندان فرانسوي به همان ميزان هم حقوق دريافت مي كنند و مثلا" ماهيانه بين دو تا چهار هزار يورو حقوق مي گيرند. يعني از سه ميليون تومان به بالا! اين گراني براي مايي به چشم مي آيد كه هنوز داريم با واحد "تومان" اين جهان را ارزيابي مي كنيم و "تومان" هم كه سالهاست با كلي صفر زيادي و سنگين، ارزشي ندارد.

بچه هايم بدرستي نگران درس و مشقشان هستند. هر دو بايد شش ماه زبان فرانسه بخوانند تا تازه بتوانند وارد دبيرستان و دانشگاه شوند. كارهاي اداري با پيگيري زيادي بايد انجام شوند. چند خانواده نازنين قدم به قدم كمك مي كنند تا جلو برويم. از ترجمه و همراهي در ادارات و كارهاي پزشكي ام تا ترجمه متون اداري و غيره. واقعا" كمك هايشان مؤثر و عالي است. اعتقادشان اين است كه حالا كه خودشان سياسي نيستند و فعاليت سياسي نمي كنند اما مي گويند بايد سنگهاي سر راه مرا بردارند تا من بتوانم كارهاي سياسي ام را بدون دغدغه انجام بدهم و براي همين تا به حال بسيار كمك كرده اند. خانواده هاي نازنيني كه در اين مدت كمكهاي شاياني كرده اند، همگي بي نظيرند. با همه اينها، ما زندگي را بايد از صفر مطلق شروع كنيم. از صفر مطلق. و اين صفر، مثل هواي اين روزهاي فرانسه، سرد و برفي است، اما اميد به بهبود اوضاع، سرنگوني ظلم و به نتيجه رسيدن همه اين سختي ها، هنوز در ماست. باوري سخت در من است كه در تلخ ترين اين روزها، از من دور نشده و همين متحيرم مي كند. باور به اينكه "بگذرد اين روزگار تلخ تر از زهر، بار دگر روزگار چون شكر آيد"

خوشحالي بزرگي در قلب من است. از داخل همين اتاق محقر، خار گلوي ديكتاتوري بودن، خوشحالي بزرگي است. از همينجا نوشتن و مصاحبه كردن. آماده شدن براي مشاركت در براندازي مخوف ترين استبداد ديني قرن حاضر. همين حس و حال بخصوص، اتاقمان را به اندازه هدفي كه برگزيده ايم بزرگ و گسترده كرده است. دنياي من، اين اتاق كوچك نيست. دنياي ما به كوچكي اين اتاق يا آن سلول انفرادي يا زندان و حتي به كوچكي شهري كه در اشغال كودتاچيان قرار دارد نيست؛ دنياي ما به بزرگي هدفي است كه داريم؛ "آزادي". و اين روزها، عجيب دست يافتني به نظر مي رسد... ما داريم نشان مي دهيم كه شايسته اش هستيم و او دارد بر ما نازل مي شود. صداي پايش را مي شود شنيد؛ آزادي مي آيد.