دعاي شما، «كليد خزانه غيب» است.

دعاي شما، «كليد خزانه غيب» است.

شايد دكترهاي اينجا راست مي گويند؛ بيشتر از يك سال است كه «مطلقا"» به سلامتي بي توجهي كرده ام و حالا به قول مهسا «موتور سوزانده ام»! اينجا موتور آدمهاي همسن من، هنوز حتي روغنكاري و سرويس اوليه هم نياز ندارد! اما بايد در سربالايي هاي سخت "زندگي ايراني" ماشين بدنت را رانده باشي تا در پيچ چهل سالگي، موتورت نيم سوز شود و يا بسوزد و خلاصه از ده جايش بوق هشدارباش بلند شود!

سال قبل در چنين روزهايي، در حوالي ساحل چمخاله مخفي بوديم و من رسما" از درد به خود مي پيچيدم. بازوها و اطراف شكم بخاطر تزريق انسولين به شيوه غيربهداشتي و سرپايي و مسافرتي، آبسه و چرك كرده بود و هميشه دستي از درد بر بازوهايم مي گرفتم. آن روزها اميدوار بودم كه حتي اگر من نتوانم سعادت ديدن آزادي ميهنم را داشته باشم، بي ترديد آن روز زيبا و فرخنده فراخواهد رسيد. امروز به لطف خدا اميدواري ام به زنده ماندن، براي ديدن چنان روزي بيشتر از پارسال است. اميد چيزي نيست كه بي خودي در قلبت زنده بماند. كافي است شبي را تا بامداد به سينه ي سياه آسمان چشم دوخته باشي تا ببيني شب، بالاخره ناپايدار و رفتني است و نور با چه همت و اميدي، سينه سياهي هاي شب را مي شكافد و تكثير مي يابد و خورشيد در آن بالاها مي نشيند. باور كرده ام كه اميد، بزرگترين تجربه شب بيداري است.

امروز بعد از يك سال از آن روزهاي چمخاله، چند روزي است مهمان بيمارستاني در فرانسه هستم. از گرفتگي رگ قلب و عود كردن بيماري قند و افزايش فشارخون بگير تا كمر و كليه درد و قس عليهذا، گويي «كلكسيوني» از مريضي ها را با خود به همراه آورده ام. اينجا در خلوت اتاقم در بيمارستان، «حافظ» همراه من است. حافظي كه همدم هميشگي دلداگان است و در تالار وجود آدمي، چه خوش مي سرايد. پارسال اين بيتش را بسيار زمزمه مي كردم، وقتي كه درد امانم را مي بريد و چاره اي جز ادامه مسير و استقامت نداشتم و از مراجعه به پزشكان دوري مي كردم:

"دردم نهفته به ز طبيبان مدعي!

باشد كه از خزانه غيبم دوا كنند!"

با اين وجود و با اينكه هرگز نمي توانم لحظه اي هم از لطف حضرت حق و مداراي خزانه غيبش با اين كلكسيون بيماريهايم غفلت كنم، ببين وضع اين جسم چقدر خراب بود كه تا پزشكان، از روي تجربه بر اين بدن بيمار و بر اين دل تنگ و نازك و ريش ريش دستي گذاشتند، به قول حافظ هزار خون از آستين شان چكيد:

"ز آستين طبيبان، هزار خون بچكد!

گرم به تجربه، دستي نهند بر دل ريش!"

في الحال يك رگ از رگهاي سه گانه قلبم گشوده شده، قلبي كه سالهاست رگهاي وجودش به سوي مردمان نيك و نيك انديشان مردم گشوده بوده و هست. به محض ترخيص (انشاءالله) ، بخش بعدي خاطرات «قمار تمام عيار» و يادداشتهاي ديگرم را به ترتيب در وبلاگ منتشر خواهم كرد. تا آن زمان، به دعاي خير شما در همه ي اوقات خوبي كه داريد نيازمندم. و ترديد ندارم هر نسيمي كه به درون روح خسته ام مي وزد، خنكاي احساس خوب و دعاهايي است كه كسي و يا كساني و از جمله شما نثارم مي كنند. بر اين نعمت هزاران سپاس.

اين روزها عده زيادي از خوانندگان، برايم ايميل و پيغام فرستاده اند كه منتظر هستند و گلايه كرده اند چرا كم كاري مي كنم. اين توضيحات را بالاجبار نوشتم تا بدانند بيش از دوستاني كه شوق خواندن دارند، خود من "شوق نوشتن" دارم؛ منتها منتظر "فرصت نوشتن"ام. هرچند نشانه هاي اين شوق را لابد در سوز سخنم ديده ايد و به بيان آن حاجت و نيازي نيست:

" بيان شوق چه حاجت؟ كه سوز آتش دل!

توان شناخت ز سوزي كه در سخن باشد!"

يادتان باشد دعاي شما كليد همان خزانه غيبي است كه حافظ سروده است و معجزه مي كند. كساني را كه دوست داريد، از آن محروم نكنيد. تا يكي دو روز ديگر، رخصت.