«مهر» بي سهراب ها، با اميدها فرا رسيد!

مهرماه فرا رسيد. سهراب و دهها جوان مثل او امروز به جاي نشستن پشت نيمكت دانشگاهها،فقط به جرم حق طلبي در خاك سرد خفته اند! يا كنج سلول زندانها اسيرند! و يا محروم و ستاره و مهاجرند. با اين همه «اميد» همچنان زنده است. خون مظلومان، درخت اميد به ريشه كني ظلم را تناور مي كند. ماه مهر رسيد و جاي بچه هاي مهربان و صميمي و صادقي مثل كيانوش و سهراب و محسن و سعيده و ندا و ديگران ميان دوستانشان و خانواده و در ميان ما مردم خالي اما سبز است. سبز سبز است. مهرماه سال ١٣٥٧ دانشجويان سراسر كشور با تعويق بازگشائي دانشگاهها مواجه شدند. بسياري از دانشجويان معترض دستگير و زنداني و شكنجه شده بودند. يكي از آنان برادر عزيز تازه درگذشته ام «سيف الله داد» بود. سيف الله يكي از رهبران جنبش دانشجوئي دانشگاه شيراز بود و بخاطر فعاليتهاي مؤثرش در جنبش و بخصوص اعتراض به تعطيلي دانشگاهها دستگير شده بود. پدر و مادرمان با شنيدن خبر دستگيري او شوكه شده بودند و با خوف و رجاء و بيم و اميد، سوار اتوبوسي شدند و اين برادر كوچكتر را براي سفر شيراز به همراه بردند. از خرمشهر تا شيراز ، پدرم از كار سيف الله متحير و كمي عصباني بود. مي گفت شاه با اين عظمتش را نمي شود با اين اعتراضات ساقط كرد و اينها جان خودشان را بيخود قرباني مي كنند! او سه ماه بعد، وقتي سقوط همان شاه باعظمت را با چشمانش ديد، مي گفت تصورش هم سخت بود آن اعتراضات به اين نتيجه بزرگ برسد و شاهنشاه روزي سرنگون شود. يادم هست وقتي سيف الله را از پشت شيشه كابين زندان عادل آباد شيراز ديديم، به او مژده داد:«بچه هاي دانشگاه به ياد تو و زندانيان و دانشجويان ديگر، سر كلاسها نرفته اند!» و سيف الله فكور و اميدوار بود. اعتراضات و تظاهرات و سركوبها و واكنشهاي مردمي آن قدر ادامه يافت كه بالاخره صبح پيروزي ملت سر زد. افسوس كه قدر آن فرصت طلائي دانسته نشد و بعد از خبط ها و اشتباهات و تندرويها و جنايات گروههاي سياسي، بالاخره ميراث رشادتهاي ملت به تاراج رفت و اكنون سالهاست آن انقلاب مردمي در غصب عده اي ضدانقلاب است. كساني كه اگر انقلابي ٥٧ بودند، پيام مردم آن انقلاب را درك مي كردند و قدم در مسير مخالف رأي مردم و تشكيل حكومت ولايت نظامي نمي گداشتند. كساني كه اشتباهات شاه در سال ٥٧ را مو به مو تكرار كرده اند و گريزي از سرنوشت شاه ندارند. امروز، فرارسيدن «مهر» بوي غريبي دارد. جاي بچه هاي حق طلب و فهيم در ميان ساير دوستان فهيم شان سبز است و بر دوستان بي شمارشان فرض است بر آرمان حق طلبانه شهيدان و اسيران جنبش حق طلبانه آنان باقي بمانند. حكومت ظلم رفتني است و نشانه ترس حاكمان از سقوط، حالا آشكارتر از هميشه شده است. تا سقوط اين حاكميت فرعوني يك ايستگاه باقي است. بايد بسيار مراقب باشيم. مراقب نقش حساسي كه تك تك ما داريم و بايد قبل و پس از پيروزي ايفايشان كنيم. پيروزي بسيار نزديك است، بايد مراقب ميوه و حاصل رشادتهاي سهرابها و مظلوميت نداها باشيم، مبادا بدست نورسيدگاني بيفتد كه همواره در كمين غصب حركتهاي ملي و مردمي هستند. بايد يادمان باشد آرمان بزرگ ما و شهيدان عزيزمان «حاكميت رأي ملت» بوده و هست. پايان ريا و تقلب و دستكاري در آراء ملت، خواسته ماست. خواسته ما زندگي برابر و شرايط مساوي براي همه ايرانيان از هر قوم و رنگ و مذهب و حق انتخاب براي تمام ايرانيان است. سهراب ها و نداها اگر زبان داشتند براي دوستان دانشجوي خود مي گفتند كه ما براي پس گرفتن رأي به تاراج رفته مان از جان خود گذشتيم و ما كه هنوز هستيم نبايد بگذاريم رأي هيچ شهروند ايراني دزديده و ناديده و غصب شود. اينجا ايران است؛ سرزميني كه عادت نداشته چندان در چنگال غاصبان باقي بماند. امروز خورشيد مهر ايران، در نبود شهيدان، بر گياهان اميد و تلاش خستگي ناپذير ما مي تابد. مباد غفلت كنيم، بخدا كه خورشيد آزادي در آستانه طلوع است؛مهر امسال شبيه ترين ماه به مهر٥٧ است و ما شاهدان و شهيدان طلوع خورشيد آزادي ايران هستيم. بايد به قانون اساسي نوين و سبزي بينديشيم كه ايران را براي ايرانيان مي خواهد و براي نگارش آن قانون نوين، خوب است كه نخبگان و دانشجويان و جوانترها دست به كار شوند. سال ٥٧ مشق تعدادي از نخبگان مثل برادرم سيف الله داد، نوشتن پيش نويس قانون اساسي بود و عده اي هم مشق بي قانوني مي كردند. حالا اما تعداد گروه اول بيشتر است و متمدنانه ترين جنبش مردمي جهان، در راهست و جوانان نخبه دست به قلم بي شمارند. [پي نوشت]: سپاسگزارم از لطفهاي شما و دعاهاي خير و احساسات خوبتان. خانواده ام به لطف خدا و دعاي شما بهبود يافتند ولي همواره نيازمند نوازش دعاي شما هستيم. در طول اين كوچ سبز كه فردا يكصد روزه مي شود، فراز و فرود بسيار ديديم. از زخم پاي ديابتي كه هنوز درگيرش هستم تا عفونتهاي سفري و آنفولانزا و مسموميت! اما معجزات بزرگ و كوچك هم كم نبودند و نيستند. بزرگترينش همين كه به رغم اينكه چندبار محل اقامتمان لو رفته، قبل از رسيدن مأمورين محل را ترك كرده ايم و معجزه كوچكش بند آمدن تب ٤١ درجه فرزندم زير چادر و باران شديد پريروز بود. مهر فرا مي رسد و فصل مسافرتها تمام شده است و خطر سوءظن مأموران بيش از صد روز اخير خواهد بود. بچه هايم از تحصيل باز مي مانند و ما هنوز در مهاجرتيم. اينها هزينه بدست آوردن آزادي در سرزمين آزاده پرور اما هميشه اسير ايران است. باري؛ قصه هاي معجزات اين مهاجرت بسيارند و نوشتن شان با اين موبايل وقت گير است. هرچند حالا هم وقت قصه گفتن نيست و به وقتش ماجراهاي تلخ و شيرين اين كوچ را خواهم گفت. عجالتا" خورشيد را بنگريد؛ دارد طلوع مي كند. اين شب سياه، آبستن نور شده است! تا طلوع خورشيد آزادي و عدالت و حق، يا حق!